Seyahatlerimde ‘Couchsurfing’ (yerel halkın konutuna konuk olma) formülünü çokça tercih ediyorum. Memleketimiz misafirperverdir lakin Hatay’ı başka bir yere koymam gerek. O denli bir kol kanat geriliyor ki bize; ne kadar anlatsam az. Arsuz’da bizi konuk eden İrfan Göreke bir okulun müdür yardımcısı. Benim daimi iki yol arkadaşım da müdür yardımcısı. Tatlı bir tesadüf. İrfan Hocam Hataylı değil fakat Arsuz’un fahri tanıtım ateşesi güya. Buluşur buluşmaz fotoğraflarla donatılmış Arsuz sokaklarını gezmek istiyoruz. Duvarları boyayıp süsleyerek çok farklı fotoğraf köşeleri oluşturmuşlar. İnsan kendini kaybediyor bu sokaklarda.
Dere uzunluğu yürüdük
Günün yorgunluğunu günbatımında yüzerek atıyoruz. Akşam yemeği esnasında İrfan Hocam gözleri parlaya parlaya “Kanyona gitmek ister misiniz” diyor. İsteriz doğal ki. Dört tane kanyon varmış Arsuz’da. Delisu Şelalesi’ni seçiyoruz. Yolu biraz zormuş lakin ismi mecnun olan bir şelale ne kadar sıkıntı olursa olsun görülmeyi hak eder. Hayat sürprizlerle dolu. İsmini duymadığınız bir şelaleye yürümek için sabahın 7’sinde uyanabiliyorsunuz. Şimdi bir gün evvel tanıştığınız gezgin dostu bir insan size rehberlik edebiliyor. İrfan Hocam beni ve arkadaşımı sabahın erken saatlerinde otomobiliyle şelaleye en yakın yere kadar götürüyor. Geri kalan yolu yürüyeceğiz. Havanın sıcak olması dışında bir problemimiz yok. Bir saate yakın toprak yollardan yürüyoruz. En sonunda sesi geldiğinde kendimizi nasıl suya attığımızı bilmiyoruz! Su o denli berrak, o denli buz üzere ve biz o denli bir yanmışız ki yürürken…
Gezginimiz Bahar Gündoğdu
Atlamalara zıplamalara doyunca bir taşın üstünde kendimizi kurumaya bırakıyoruz. O esnada İrfan Hocam suyun içinde “İmdat boğuluyorum” diye bağırmaya başlıyor. Arkadaşımla birbirimize bakıyoruz. Latife yaptığını düşünüyorum lakin yardım sesleri kesilmiyor. Yerimden yavaşça kalkıp elimi uzatıyorum hâlâ latife diye düşünerek. Ay ne şakası! Meğerse daha evvel boğulma tehlikesi yaşamış ve bu onda fobi yaratmış. Kaygı dolu gözlerle kıyıya çıkıp suya bakarken titremesinden anlıyorum yaşadığı dehşeti. Latife yaptığını düşünürken az kalsın boğulmasına sebep oluyormuşuz… İrfan Hocam biraz soluklanıp kendine gelince derenin içinden suyun bilakis gerçek yürüyüşe geçiyoruz.
Yürüyüşümüz genelde dere içinden. Kanyon üzere yüksek duvarların ortasından yürümüyoruz lakin yüksek dağlar etrafımızda ve sık sık küçük çavlanlardan, çağlayanlardan geçiliyor. Bu yürüyüş de yaklaşık bir saat kadar sürüyor. Her şelaleye girmesek, her gölete atlamasak daha kısa sürebilir. En son bir kaya duvarında yol bitiyor. İrfan Hocam o kayanın doruğundan sarkan ipe tutunarak üst tırmanmamız gerektiğini söylüyor. Sıkıntı oluyor fakat başarıyoruz. İşte orada iki gözümün çiçeği. Dağların ortasında bir şelale ve o şelalenin döküldüğü yerde oluşturduğu, hayatınızda görebileceğiniz en berrak göl. Karşıdan izlemesi başka zevk lakin bu gölde kesinlikle yüzmeliyiz. Kayaya tırmanıp çıkıyoruz. Aşağı inişte de dikkatli olmak gerek. O şelaleye tırmanıp üstüne çıkanlar olmuş fakat bana pek akıl kârı gelmiyor. Delisu Şelalesi’nin mecnun deli akan sularını izlemek, o berrak sularında yüzmek ve bir kayanın üstüne çıkıp Hatay’ın güneşinde ısınmak çok daha hoş. Hiç ayrılmak istemesek de geri dönmemiz gerekiyor. Tırmandığımız ipten iniş de pek kolay olmuyor lakin bir biçimde inmeyi başarıyoruz sonunda. Dönüşümüz daha süratli fakat en büyük sorunu dereye indiğimiz patikayı bulamadığımızda yaşıyoruz.
Sokaklar fotoğraf çekimi için düzenlenmiş
Diken dolu çukura düştü
Sık dikenli ormanın içinde bir patika bulduğumu sanıp ilerliyorum. İrfan Hocam öne geçiyor ve sonra bir anda beline kadar diken dolu bir çukurun içinde görüyorum… Vietnam’da çekilmiş savaş sinemalarından bir sahne gibi! “Gelme” diyor bana, gitsem ben de çukura düşebilirim. O çukurdan nasıl çıkıyor hiç bilmiyorum fakat bacakları dikenlerin açtığı yaralardan kan içinde. Bense başıma musallat olan bir atsineğiyle boğuşuyorum. Kurtulmaya çalışırken dikenlere dolanıyorum. Ortamızda sağlam kalan bir tek yol arkadaşım zira sıcak havaya aldırmadan tayt giyerek en başta kendini muhafazanın yolunu bulmuştu. Bense şortla atsineğinin avı olmaktan kaçamıyorum. Patikayı bulup toprak yola çıktığımızda İrfan Hocam ve benim bacaklarımız dikenler tarafından tırmalanmış, elimde tişört devamlı atsineğini kovalıyorum… Arabayı bıraktığımız yere ulaşıyoruz nihayet. Bir daha “Arsuz’a geliyoruz” desek sanırım İrfan Hocam meyyit taklidi yapar, tahminen de kenti terk eder. Bir şelale gösterecek diye az kalsın boğuluyor olması yetmedi, dikenler nedeniyle kanlar içinde kaldı. Ben mi? Ben de yaralıyım. Birkaç yerim de morarmış. Ben bunlara alışkınım ve her şeye razıyım hayat fakat o atsineği bana konmasın!
