Ağrı Dağı’nın ‘sadece ismini bilen’ çok kişi var… En yüksek olduğu bilgisi de ilkokul ‘sosyal bilgiler’ dersinden… Yerinde görmek ve doruğuna tırmanmaksa apayrı natürel. Benimle bu şiddetli seyahate gelen dört arkadaşımla birlikte evvel Van’a uçtuk, sonra Doğubayazıt’ta çeşide katılan öteki arkadaşlarımızla tanışıp İshak Paşa Sarayı’nı gezdik ve ardından toplu halde akşam yemeği yedik. Montis Trips&Expeditions’ın düzenlediği bu tepe çeşidinde kümemiz dağ ve tabiat deneyimlerine sahip 4’ü bayan 14 şahıstan oluşuyordu. Tıbbın 2’nci gününün sabahı hepimiz hazırdık.
İshak Paşa Sarayı, Doğubayazıt
Bizi yürüyüşe başlayacağımız noktaya götüren araçlardan Ağrı Dağı’nı izleyerek 20 dakikalık bir seyahat yaptık. Doğubayazıt’ta nerede olursanız olun, her yerde Ağrı Dağı’nı görüyorsunuz. O kadar devasa bir manzarası var ki yıllarca insanların neden tapındığını ve efsaneler yaratıp hayatlarının odak noktasına yerleştirdiklerini anlamakta zorlanmıyor insan. 2 bin metre civarında, araçlardan indik. Etraf eşyamızı taşımakta bize yardımcı olacak katırlar ve bu işi organize edecek şahıslarla doluydu.
Zirvede buzullara yanlışsız…
Eşya yüklenirken 3 bin 200 metredeki ana kampımıza gerçek 4-5 saat sürecek yürüyüşümüze başladık. Hava sıcak ve daima terlerken her başımızı kaldırdığımızda Ağrı Dağı’nın tepesindeki buzulları görüyorduk ve orada olmayı hayal ediyorduk. Ana kamp yürüyüşü patika boyunca ve çok dik olmayan eğimiyle hayli rahattı. Lakin tekrar de herkes birinci günün hamlığı ve heyecanıyla biraz zorlandı. Yol boyunca birçok öteki küme da gördük. Türkler dışında, başta İranlılar olmak üzere, İngilizler, Fransızlar, İspanyollar da Ağrı Dağı’nda ‘zirve yapmak’ için yoldaydı. Verdiğimiz birkaç mola, sandviçli ve meyveli öğle yemeği derken ana kampa vardık. Çadırlarımız evvelce kurulmuştu. Artık 3 bin 200 metredeydik. Hava akşama gerçek soğudu ve bize 3-4 gün boyunca eşlik edecek rüzgâr çıktı. 3 bin 200 metrede birinci gece çok güç geçti.
“2 bin metrede, tırmanışa yardımcı olacak katırlar ve rehberlerimizle buluştuk.”
Mide bulantısı, baş ağrısı, uyuyamama üzere dağ rahatsızlıkları kümenin geneline sirayet etmişti. Ben de bundan hissemi aldım ve birinci gecemde çadırda 15’er dakikalık uykulardan oluşan seanslarla toplamda 2-3 saatlik bir mühlet uyuyabildim. Üçüncü günün sabahında kahvaltı sonrası, 4 bin 100 metredeki ikinci kampa gitmek üzere yola çıktık. Öğlenden sonra kampa varacak, 1 saat kalıp 3 bin 200’deki ana kampa geri dönecektik. Aklimatizasyon denen yüksek irtifaya alışma günümüzde 900 metre çıkıp indik. Yükseklere çıktıkça, haliyle çıkış daha zorlaştı. Hem çarşak denen küçük kaya modülleri üzerinde yürümek zorunda kaldık hem de oksijen azalmasından ötürü nefes nefeseydik. 4 bin 100 metreye ulaştığımızda verdiğimiz molada, hayatımda çıktığım en yüksek noktadaydım. Bir sonraki gün 5 bin 137 metrelik tepe yürüyüşümüzde her çıkılan metre benim için farklı bir rekor olacak diye de kendi kendime tebessüm ettim.
Yüksekte uyumak sıkıntı
Uykusuzluğun verdiği yorgunluk kümenin geneline yayılmış durumdaydı. 4 bin 100 metrede çok fazla kalmadan, tekrar ana kampa hakikat inişe geçtik. Yaklaşık 7-8 saat süren çıkış ve inişten sonra ana kampa geldiğimizde etrafın daha da kalabalıklaştığını gördük. Her taraf çadırlarla dolmuş ve dağcılar günbatımını seyretmek için çadırlarının dışına çıkmıştı. Gökyüzü kırmızının her tonuna dönüştüğünde herkes fotoğraf çekiyordu. 4’üncü ve 5’inci günün bir ortada yaşanacağı bir güne kalktık. ikinci kampa çıkışımız ve çadırlara çekilişimize kadar geçen mühlet, güya hiç yaşanmamıştı ve ortadan çıkmalıydı. Herkes gece saat 2.00’de başlayacak tepe yürüyüşüne kilitlenmişti.
Burak Özberk, hayatının en sıkıntı yürüyüşünü doruğa gerçek yaparken her soluğu kesildiğinde ‘Çocuklarım için’ diyerek ilerledi…
Ama artık son düzlükteydik. Bedenimizi saran adrenalin sayesinde tüm yorgunluk ve tükenmişliğimize rağmen tepe yürüyüşümüzü kesintisiz devam ettirdik. 4 bin 700 metrelerdeki molamız sonrası bende mide bulantısı başladı. Başımdan ne vakit bulantının artacağı ve beni tepeye ulaştırtmayacağı fikri geçse, aklıma çocuklarımla geçirdiğim hoş günleri getirdim. Onlara örnek ve ilham olmakla ve bunu onlar için yaptığım fikriyle kendi kendimi telkin ettim.
En sıkıntı yürüyüş
4 bin 900’lere çok güç ulaştım. Ayağımıza kramponları taktığımızda geriye 1.5 saat sürecek buz üstündeki yürüyüş kalmıştı. Bu ortada rüzgâr suratını 70-80 km’lere çıkarmış ve bu, plato denen kısımda yürümeyi inanılmaz zorlaştırmıştı. Hayatımın en sıkıntı yürüyüşünü yapıyordum, uğraş veriyordum. Nefesim kesildiğinde ‘Çocuklarım için’ diyor, gücüm tükendiğinde tepeye varmış halimi düşünüyor, midem çok bulandığında aklıma çeşitli hoşluklar getirerek beynimi aldatmaya çalışıyordum. Yüzlerce metre çıkmıştım lakin son 50 metre bitmek bilmiyordu. Karşıdan esen kuvvetli rüzgâr yüzümü dövüyor, ayaklarım buza yapışıyor ve sırtımdaki çanta her adımda daha da ağırlaşıyordu. Doruğa benden evvel varanların yüzündeki ifadeyi gördüğüm araya geldiğimde ‘Oldu bu iş’ dedim ve son 3-5 metreyi nasıl yürüdüğümü bilmeden Ağrı’nın en üst noktasına, 5 bin 137 metreye ulaştım. Gözlerim dolmuştu. Sonra da hayat dondu. Yanımda getirdiğim bayrak vardı. Şiddetli rüzgârdan ötürü açamadım. Bir-iki fotoğraf ve görüntü sonrası inişe geçtik. Yol uzunluğu aklımda daima tepede geçirdiğim 5-10 dakikalık mühlet döndü durdu. Akşam yemeği kutlama formunda geçti. Kümedeki herkes tepe yapmıştı ve çok memnundu. Büyük bir rahatlama ve savaş kazanmış muzaffer kumandan edasıyla çadıra gittiğimde içim içime sığmıyordu. Türkiye’nin çatısına çıkmış ve inmiştim. Kendi hudutlarımı zorlayıp çıtayı hayli yükseltmiştim. Artık benim için hayatta hiçbir şey imkânsız değildi ve meşakkatli bir seyahati bitirmenin formülü birinci adımı atmaktaydı.
